Czuję się naprawdę paskudnie.

`Być może pewnego dnia doznam nagle objawienia
I zobaczę drugą stronę tego monumentalnego, groteskowego żartu.
I zaśmieję się wtedy.
I zrozumiem, czym jest życie`Sylvia Plath

Mam wrażenie jakbym znajdowała się w szarej mazi, która oblepia całe ciało i stanowi jedyny, widoczny element najbliższej rzeczywistości. Brnę przez to bagno, moje ruchy są powolne i muszę wydatkowac wiele energi życiowej, aby przeć naprzód, przez kleistą breję mego samopoczucia.

Nie chce mi się nic robic, co kolwiek muszę uczynić, wydaje mi się pozbawione kompletnie znaczenia i sensu. Podejrzewam, że jakaś śmiertelna choroba toczy mój organizm. Czuję się zpomniana, opuszczona i samotna, obojętna światu. Gdybym pewnego ranka zniknęła, nigdy tak poważnie się nie zmartwił.

Jem codziennie góry lodów, tony czekolady i mnóstwo innego śmieciowego żarcia. Zatykam czarną dziurę wewnątrz mej duszy. Ale powoduje to jedynie obstrukcję i zgagę.

Wczesniej miałam coś na kształt manii, miotałam się po interciecie zakadając nieskończone ilości nowych blogów, które następnie porzucałam bez żalu... Ten blog jawił mi się jakąś kompletną porażką i bzdurą, znienawdziłam go i sabotowałam. Teraz się kajam... W sumie nie wiem po co...

Emil Cioran - "Wszystkim, którzy przyjdą po mnie, oznajmiam na piśmie, że nie mam w co wierzyć na tym świecie i jedynym wyjściem jest absolutne zapomnienie. Chciałbym zapomnieć o wszystkim, całkowicie, zupełnie, nic już nie wiedzieć o sobie ani o tym świecie. Prawdziwą spowiedź można pisać tylko łzami. Ale moje łzy zatopiłyby świat, tak jak mój wewnętrzny ogień podpaliłby go. Nie potrzebuję żadnej podpory, zachęty ani współczucia, bo choć jestem najnędzniejszym z ludzi, czuję się mimo wszystko tak potężny, mocny i straszny! Albowiem jestem jedynym człowiekiem żyjącym bez nadziei. A to jest szczyt heroizmu, paroksyzm i paradoks heroizmu. Najwyższe szaleństwo!"